NERENİZLE KOŞUYORSUNUZ?

foto: Tiny ArtInHand

İlk cevaplar tahminen “bacaklar” değil mi? Ya da biraz daha derine inen, kas gruplarını tanıyan koşucu arkadaşlardan bacaktaki kasların Latince isimleri de gelmiş olabilir. Koşmayı biraz savsakladığım ve düzenli koşu günlerine geri dönmeye çalıştığım günlerde, koşarken bu konuyu çok düşündüm ve fark ettim ki ben bacaklarım, kalbim ve kafamla koşuyorum!

Bu üçünün her zaman eşit bir dengesi olmuyor. Bacaklar bizi taşırken bazen öyle noktalara geliyoruz ki, bir sonraki adım neredeyse dünyanın sonu oluyor. Ya da öyle karamsar, yorgun, üşengeç ve isteksiz günlerimiz oluyor ki, o karanlıkta, o yağmurda, o sabahın köründe sıcak yataktan çıkıp sokakta ilk adımı atmak için kalpten gelen ayrı bir tutku, kara sevda gerekiyor. Daha koşmaya başlamadan kendimi sanki saatlerdir koşuyormuş gibi hissettiğim zamanlar çok olmuştur. Arada kalkıp koşuya çıkmak yerine yatıp uyumaya devam ettiğim sabahlar olsa da, genelde kendimi bir şekilde sokağa attığımı söyleyebilirim. İşte kalp sanırım burada devreye giriyor. Yoksa pek aklı başında adamın yapacağı iş değil bu.

Yorgun biten Lozan Maratonu. İlk 20km bacaklarla koşulmuş, gerisi meçhul...

Çok kişisel yaklaşımlardan bahsettiğimin farkındayım, eminim ki çoğu koşucuda bu denge farklıdır. Bende de zaman zaman bu dengenin değiştiği, ağırlığın bir tarafa daha çok kaydığı oluyor.

Örneğin koşmaya ilk başladığımda bacaklar tüm olayı götürüyor. Hele bir de iyi antrenman yaptığım zamanlarsa bazen kendimi o kadar iyi hissediyorum, yol, hava, manzara o kadar güzel oluyor ki, sonsuza kadar bu şekilde koşabileceğimi düşünüyorum. Derken bacaklar yorulmaya, kaslardaki yakıt bitmeye veya şartlar zorlaşmaya başlayınca, o dünyanın çevresini dönerek koşacağını sanan enayi gidiyor, yerine koşmaktan hiç hoşlanmayan, kendine kızan, ilk fırsatta koşmayı bırakmak, yürümek ve hatta bazen şuracıkta kıvrılıp yatmak isteyen adam geliyor. İşte o zaman kafada başlıyor bir iç savaş. Ne düşünceler, geliyor gidiyor, ne motivasyon palavraları uçuşuyor aklımda. Galiba beyin koşu sırasında en çok şamata yapan organımız, resmen vücutta isyan çıkartıyor. Hoş sonra isyanı bastıran da gene kendisi oluyor ama koşu olayını esas köstekleyen beyin.

Connermara Ultra Maratonu sonrası bir daha koşmamaya yemin ederken...

İşte uzun mesafe koşucusu olmak için sanırım bunların hepsinin antrenmanını yapmak lazım. Sadece bacak güçlendirmekle olmuyor bu iş. Koşu sevdası kalbe o kadar işlemeli ki dur durak bilmeden bu işin peşinde koşabilmelisin. Kafan öyle çalışmalı ki, dünyanın sonu geldiğinde daha saatlerce koşabileceğini bilmelisin. Tabii öte yandan da tüm bunları gerçek anlamda taşıyacak bacakların olmalı, sırf “iman gücü” ile olacak iş de değil bu. Sanırım en iyisi bu oynak dengeyi bilip, kendini tanımak, nerede nerenle koşacağını bilmek. Uzun mesafe tecrübesi de budur belki, kim bilir?